24 Şubat 2020'de ilk blog yazımı yazdığımda internet sitemde gündeme, genel kültüre, topluma yönelik yazdığım yazıları bir sohbet havası eşliğinde yayımlamayı planlıyordum. Bu yüzden bloguma "İçimden Geçenler İçimden Geldiği Gibi" mottosunu uygun bulmuştum. Her insan içinde bir miktar huzursuzluk taşır. İşte bu huzursuzluk; insanı araştırmaya, üretmeye, yapmaya, sıradışı olana iter. Kimisi maymun iştahlıdır: Kendini aramak adına bir şeyler yapmaya çalışır, vazgeçer. Kimi insan şanslıdır: Kendini çabucak bulur. Kimi insan talihsizdir: Kendini bulduğunu sanar ama kendini ebediyen kaybetmiştir. Bu insanlar bir nebze de olsa huzuru bulmuştur. Onlar huzuru, huzursuzluklarını hissettikleri anda dışarı vermekle bulurlar. Ahmed Hamdi Tanpınar'ın Huzur romanı için husursuzluğun kitabı derler. Fernando Pessoa'nın da Huzursuzluğun Kitabı adlı bir eseri vardır. Oysa bütün kitapları oluşturan huzursuzluk düşüncesi değil midir? Ken
Edebiyat camiasının en çok eleştirdiğim yönü, avam ile aralarında derin bir uçurum bırakmaları. Bu uçurum olan bir şey değil oldurulan veya olunması arzu edilen bir şey. Yapıntı bir durumla karşı karşıya kalıyoruz. Dolayısıyla edebiyat muhitleri, edebî sohbetler, sohbetlerin konusu, edebiyata dair her şey yapmacık kalıyor. Bunun sebep ve sonuçlarını irdelediğim Edebî İzlenimlerim yazı dizimi bu konuya ilgili olan arkadaşlara tavsiye ederim. İşte bu uçurumdan sebep edebiyatçılar, edebiyat akademisyenleri kimdir, edebiyat nasıl yorumlanır, nedir, nasıl gider konusunda kamuoyunun bilgisi vasatın altında. Yine 'halktan kopuk' ve 'kapalı' olarak eleştirdiğim tarihçilerde bile "halka doğru" bir teşebbüs görülürken edebiyatçılar bu konuda sınıfta kalmaya devam etmektedirler. Şafak Karakoç ile bundan yaklaşık üç yıl önce sosyal medya üzerinden tanışma fırsatı buldum. Henüz lisans öğrencisiyken bile bir şeyler ortaya